Nicolas is zijn boek "SOULBURN" aan het herzien. Binnenkort verschijnt de tweede editie "SOULBURN - The Fires of a Soul". Het verhaal blijft hetzelfde. Het is een levensverhaal. De formulering van de passages zal echter nog zachter worden. Het zal even duren voordat de revisie klaar is. Het is geen kwestie van tijd. Het zijn eerder emoties die zijn werk (nog steeds) blijven onderbreken.

"Druppels ochtenddauw zijn gelijk in schittering en kleur en de fantasieën van degenen die ernaar staren. En toch heeft elke druppel zijn eigen speciale effect op degene die hij raakt als hij valt. Het kan even schrikken, het kan verfrissen en het kan een verlangen naar meer opwekken. Welke sensatie het ook creëert, het creëert aandacht en een moment van pauze. Er zijn mensen die zijn als de delicate ochtenddauw. Zuiver van uiterlijk. Altijd boeiend als je met ze in contact komt. Kleuren die je nooit tot het einde laten tellen. Het spectrum is te breed, de mogelijke constellaties in de mix zijn eindeloos. Erik is een van deze mensen en dit is zijn verhaal. Zijn effect op anderen is als een druppel ochtenddauw. Sommigen schrikken, voelen zich ongemakkelijk. Anderen zijn geboeid, betoverd door prachtige emoties. Wie Erik ook ontmoette in zijn leven, het had een impact. Veel mooie, maar helaas ook een aantal onplezierige. Onaantrekkelijk kan destructief zijn in een menigte. Als de druppel in een liefdevolle, zachtjes vastgehouden hand valt, eindigt zijn bestaan niet. Hij blijft zijn wezen aanbieden om nagestreefd te worden. Neemt je mee in zijn verhaal van zijn. En helemaal aan het einde, wanneer de kleine druppel zachtjes is verdampt, blijft de herinnering over, en vele emoties. Wanneer de ochtenddauw zijn weg vindt op een steen of in zanderige grond, eindigt wat het levend had kunnen maken. Het breekt, verdwijnt zonder aangeraakt te zijn. En deze mensen bestaan ook. Hun zielen zijn droog als de woestijn, hebben een hart van steen. Ze kunnen zien, maar willen niet begrijpen. Ze missen het gevoel van sensualiteit.

"De kleine druppel ochtenddauw viel tijd van zijn bestaan. Alleen het feit dat er handen waren die het telkens weer opvingen, zorgde ervoor dat het in de loop van de tijd kon bestaan. Met elke hand, met elk zacht oppervlak waar het op viel, liet het substantie achter, gaf het iets van zichzelf af. Zijn zelf werd er steeds kleiner door. Zijn totaliteit verminderde, werd kleiner. Alleen al de kracht van zijn gloed, het spectrum van zijn kleuren, maakte dat niemand voelde dat hij al die jaren langzaam liep. Voor de liefde van zijn leven kon hij niet verbergen wat er met hem gebeurde. Met de zachtste hand hechtte hij zich, het laatste restje van zichzelf, aan de huid van zijn geliefde. En dat kleine plekje heeft hem een wond gescheurd die even groot is als de wond die Erik ooit zelf had. Een wond die nooit genas.

De pijn van de liefde bracht nu tranen voort. Kleine parels gevormd door verdriet, en toch zo sprankelend als de ochtenddauw. Hoe dicht pijn en schoonheid bij elkaar liggen. Ze lijken onafscheidelijk in wat ze met ons doen, wat we voelen. Ze bepalen hoe we ons voelen. En of we het nu leuk vinden of niet, wat ze triggert, er is meer waar ze vandaan komen.

Als er op een gegeven moment geen ochtenddauw meer is, als de laatste traan weg is, eindigt er een ander verhaal. 

Dat van de mensen."

Nicolas überarbeitet sein Buch "SOULBURN". Es wird bald in der zweiten Auflage "SOULBURN - Die Feuer einer Seele" erscheinen. Die Geschichte bleibt dieselbe. Es ist eine Lebensgeschichte. Jedoch wird die Formulierung der Passagen noch sanfter werden. Es wird noch ein wenig dauern, bis die Überarbeitung fertig ist. Es liegt nicht an der Zeit. Vielmehr sind es Emotionen, die seine Arbeit (noch) immer wieder unterbrechen.

"Tropfen des Morgentaus gleichen sich im Funkeln und Farben und den Fantasien derer, die sie betrachten. Und doch hat jeder einzelne der Tropfen seine ganz eigene, besondere Wirkung auf den, auf das sie beim Herabfallen treffen. Er kann für einen Moment erschrecken, kann erfrischen und den Wunsch nach mehr erzeugen. Welche Empfindung er auch immer erzeugt, er schafft Aufmerksamkeit und einen Moment des Innehaltens. Es gibt Menschen, die sind wie der zarte Morgentau. Von Grund auf rein in der Erscheinung. Immer fesselnd beim Kontakt mit ihnen. Farben, die einen nie bis zum Ende zählen lassen werden. Zu groß das Spektrum, unendlich an möglichen Konstellationen in der Mischung. Erik ist einer dieser Menschen, und dies ist seine Geschichte. Seine Wirkung auf andere ist wie ein Tropfen des Morgentaus. Manch einer ist erschrocken, spürt Unbehagen. Andere sind gefesselt, gebannt in wunderschöne Emotionen. Wen immer auch Erik in seinem Leben traf, es hatte Auswirkungen. Viele schöne, aber leider auch einige unschöne. Unschön kann in der Menge zerstörend sein. Fällt der Tropfen in eine liebevolle, sanft aufgehaltene Hand, endet seine Existenz nicht. Er bietet sein Sein weiter zum Verfolgen an. Nimmt dich mit in seiner Erzählung des Seins. Und ganz zum Schluss, wenn der kleine Tropfen sanft verdunstet ist, bleibt die Erinnerung, und viele Emotionen. Findet der Morgentau seinen Weg auf einen Stein oder in sandigen Boden, endet das, was er hätte leben lassen können. Er geht kaputt, verschwindet, ohne berührt zu haben. Und diese Menschen gibt es auch. Ihre Seelen sind trocken wie die Wüste, haben ein Herz aus Stein. Sie können sehen, wollen nicht verstehen. Ihnen fehlt der Sinn in Sinnlichkeit."

"Der kleine Tropfen Morgentau fiel Zeit seiner Existenz. Einzig der Umstand, dass es Hände gab, die ihn immer wieder auffingen, ließ in über die Zeit existieren. Mit jeder Hand, mit jeder sanften Fläche, auf die er fiel, ließ er Substanz zurück, gab etwas von sich ab. Es verringerte sich stetig sein Selbst. Seine Gesamtheit verringerte sich, wurde kleiner. Allein die Kraft seines Leuchtens, das Spektrum seiner Farben ließ niemanden spüren, dass er all die Jahre langsam ging. Der Liebe seines Lebens vermag er nicht zu verbergen das, was mit ihm geschah. In den sanftesten aller Hände verband er sich, der letzte kleine Rest seiner selbst, mit der Haut des Liebenden. Und diese kleine Stelle riss ihm eine Wunde, so groß, wie einst die, die in Erik selbst gerissen wurde. Eine Wunde, die niemals mehr heilte.

Schmerz der Liebe erzeugte nun Tränen. Kleine Perlen durch Trauer entstanden, und doch so funkelnd wie der Morgentau. Wie nah liegt doch Schmerz und Schönheit beieinander. Sie scheinen unzertrennlich in dem, was sie mit uns machen, was wir empfinden. Sie definieren, wie wir empfinden. Und ob wir wollen oder nicht, das, was sie auslöst, dort wo sie herkommen gibt es mehr.

Wenn es irgendwann keinen Morgentau mehr geben sollte, wenn die letzte Träne gegangen, endet eine weitere Geschichte. 

Die der Menschen."

Nicolas is revising his book "SOULBURN". It will soon be published in the second edition "SOULBURN - The Fires of a Soul". The story remains the same. It is a life story. However, the wording of the passages will become even softer. It will take a little time to finish the revision. It is not because of time. Rather, it is emotions that (still) keep interrupting his work.

"Drops of morning dew are alike in sparkle and colours and the fancies of those who gaze upon them. And yet each one of the drops has its own special effect on the one it hits as it falls. It can startle for a moment, it can refresh, and it can create a desire for more. Whatever sensation it creates, it creates attention and a moment of pause. There are people who are like the delicate morning dew. Pure in appearance from the ground up. Always captivating when you come into contact with them. Colours that will never let you count to the end. The spectrum is too wide, the possible constellations in the mix are endless. Erik is one of these people, and this is his story. His effect on others is like a drop of morning dew. Some are startled, feel unease. Others are captivated, spellbound by beautiful emotions. Whoever Erik met in his life, it had an impact. Many beautiful, but unfortunately also some unattractive. Unattractive can be destructive in a crowd. If the drop falls into a loving, gently held hand, its existence does not end. It continues to offer its being to be pursued. Takes you along in its narrative of being. And at the very end, when the little drop has gently evaporated, the memory remains, and many emotions. When the morning dew finds its way onto a stone or into sandy soil, what it could have made live ends. It breaks, disappears without having touched. And these people also exist. Their souls are dry like the desert, have a heart of stone. They can see, but do not want to understand. They lack the sense in sensuality."

"The little drop of morning dew fell time of its existence. Only the fact that there were hands that caught it again and again allowed it to exist over time. With each hand, with each gentle surface it fell on, it left behind substance, gave off something of itself. It steadily diminished his self. His totality diminished, became smaller. The power of his glow alone, the spectrum of his colours, made no one feel that he had been walking slowly all these years. To the love of his life he could not hide what was happening to him. In the gentlest of hands he joined himself, the last small remnant of himself, to the skin of the lover. And that small spot tore him a wound as great as the one once torn in Erik himself. A wound that never healed.

Pain of love now produced tears. Small pearls formed by grief, and yet as sparkling as the morning dew. How close pain and beauty are. They seem inseparable in what they do to us, what we feel. They define how we feel. And whether we like it or not, what triggers them, there is more where they came from.

If at some point there should be no more morning dew, when the last tear is gone, another story ends. 

That of the people."

NicolasvonJahnBurian.com
Benedikt Jansen / © NEWS TheArtof.MEDIA
If only I could be the star that crossed his path earlier. Had ik maar de ster kunnen zijn die zijn pad eerder kruiste. ❤️