Nicolas is zijn boek "SOULBURN" aan het herzien. Binnenkort verschijnt de tweede editie "SOULBURN - The Fires of a Soul". Het verhaal blijft hetzelfde. Het is een levensverhaal. Details worden uitgewerkt, omstandigheden worden duidelijker. Het inzicht in een jong karakter wordt duidelijker. Hij is wie hij nu is, gevormd door de tijd.

"Druppels ochtenddauw lijken op elkaar in hun schittering en kleuren en de fantasieën van degenen die ernaar kijken. En toch heeft elke afzonderlijke druppel zijn eigen speciale effect op de persoon die hij raakt als hij valt. Het kan je even laten schrikken, het kan je verfrissen en naar meer doen verlangen. Welke sensatie het ook teweegbrengt, het trekt de aandacht en creëert een moment van pauze. Er zijn mensen die zijn als de zachte ochtenddauw. Zuiver van uiterlijk. Altijd boeiend als je met ze in contact komt. Kleuren die je nooit tot het einde laten aftellen. Het spectrum is te breed, met een oneindig aantal mogelijke constellaties in de mix. Erik is zo iemand en dit is zijn verhaal. Zijn effect op anderen is als een druppel ochtenddauw. Sommigen schrikken, voelen zich ongemakkelijk. Anderen zijn gefascineerd, gebiologeerd door wonderlijke emoties. Wie Erik ook ontmoette in zijn leven, het had een impact. Veel mooie, maar helaas ook een aantal onplezierige. Onaangenaam kan destructief zijn in een menigte. Als de druppel in een liefdevolle, zachtjes vastgehouden hand valt, houdt zijn bestaan niet op. Hij blijft zijn wezen aanbieden om nagestreefd te worden. Het neemt je mee in zijn verhaal van zijn. En helemaal aan het einde, wanneer de kleine druppel zachtjes verdampt is, blijven de herinnering en de vele emoties over. Als de ochtenddauw zijn weg vindt op een steen of in zanderige grond, eindigt wat het had kunnen laten leven. Het breekt, verdwijnt zonder iets te hebben aangeraakt. En deze mensen bestaan ook. Hun zielen zijn zo droog als de woestijn, hun harten zijn van steen. Ze kunnen zien, maar willen niet begrijpen. Ze missen het gevoel voor sensualiteit."

Erik werd gekenmerkt door gebeurtenissen die van hem een grensganger maakten. Hij bleef nooit lang genoeg om als geheel herkend te worden. Hij begon te zwerven tussen de werelden van anderen en zijn eigen grenzen. 

"De kleine druppel ochtenddauw viel door zijn hele bestaan. Alleen het feit dat er handen waren die het telkens weer opvingen, zorgde ervoor dat het in de loop van de tijd kon blijven bestaan. Met elke hand, met elk zacht oppervlak waar het op viel, liet het substantie achter, gaf het iets van zichzelf op. Zijn zelf werd steeds kleiner. Zijn geheel nam af, werd kleiner. Alleen de kracht van zijn gloed, het spectrum van zijn kleuren lieten niemand voelen dat hij al die jaren langzaam had gelopen. Hij kon niet verbergen wat er met hem gebeurde voor de liefde van zijn leven. Met de zachtste hand hechtte hij zich, het laatste kleine restje van zichzelf, aan de huid van zijn geliefde. En dit kleine plekje scheurde hem een wond die even groot was als de wond die ooit in Erik zelf was gescheurd. Een wond die nooit zou helen.

De pijn van de liefde produceerde nu tranen. Kleine parels gevormd door verdriet, en toch zo sprankelend als de ochtenddauw. Hoe dicht pijn en schoonheid bij elkaar liggen. Ze lijken onafscheidelijk in wat ze met ons doen, wat we voelen. Ze bepalen hoe we ons voelen. En of we het nu leuk vinden of niet, wat ze triggert, waar ze vandaan komen, er is meer.

Als er geen ochtenddauw meer is, als de laatste traan weg is, eindigt er een ander verhaal. 

Dat van de mensen."

Nicolas is revising his book "SOULBURN". It will soon be published in the second edition "SOULBURN - The Fires of a Soul". The story remains the same. It is a life story. Details are elaborated, circumstances become clearer. The insight into a young character clearer. He is who he is today, moulded by time.

"Drops of morning dew resemble each other in their sparkle and colours and the fantasies of those who look at them. And yet each individual drop has its own special effect on the person it falls on. It can startle for a moment, it can refresh and make you want more. Whatever sensation it creates, it draws attention and creates a moment of pause. There are people who are like the gentle morning dew. Pure in appearance from the ground up. Always captivating when you come into contact with them. Colours that will never let you count down to the end. The spectrum is too broad, with an infinite number of possible constellations in the mix. Erik is one of these people, and this is his story. His effect on others is like a drop of morning dew. Some are startled, feel uneasy. Others are captivated, mesmerised by wonderful emotions. Whoever Erik met in his life, it had an impact. Many beautiful ones, but unfortunately also some unpleasant ones. Unpleasant can be destructive in a crowd. If the drop falls into a loving, gently held hand, its existence does not end. It continues to offer its being to be pursued. Takes you along in its narrative of being. And at the very end, when the little drop has gently evaporated, the memory and many emotions remain. If the morning dew finds its way onto a stone or into sandy soil, what it could have allowed to live ends. It breaks, disappears without having touched anything. And these people also exist. Their souls are as dry as the desert, their hearts are made of stone. They can see, but don't want to understand. They lack the sense of sensuality."

Erik was characterised by events that turned him into a border crosser. He never stayed long enough to be recognised as a whole. He began to wander between the worlds of others and his own boundaries. 

"The small drop of morning dew fell throughout his existence. Only the fact that there were hands that caught it again and again allowed it to exist over time. With every hand, with every soft surface it fell on, it left substance behind, gave up something of itself. His self steadily diminished. His entirety diminished, became smaller. Only the power of its glow, the spectrum of its colours made no one feel that it had been walking slowly all these years. He was unable to hide what was happening to him from the love of his life. In the gentlest of hands, he joined himself, the last small remnant of himself, to the skin of the lover. And this small spot tore him a wound as big as the one that was once torn in Erik himself. A wound that would never heal.

The pain of love now produced tears. Small pearls formed by grief, and yet as sparkling as the morning dew. How close pain and beauty are to each other. They seem inseparable in what they do to us, what we feel. They define how we feel. And whether we like it or not, what triggers them, where they come from, there is more.

When there is no more morning dew, when the last tear is gone, another story ends. 

That of the people."

NicolasvonJahnBurian.com
Benedikt Jansen / © NEWS TheArtof.MEDIA